Сёння ноччу прыснiлася мне,
Як бабуля малiлась да Бога,
Засталася адна у сяле,
Не забраушы свой плач у дарогу.
Ды й малiлась бабуля за тых,
Хто забыуся аб ёй, яе здрадзiу,
I прасiла у абразау сьвятых,
Каб хто-небудзь то гора загладзiу,
Каб ачысцiу па сiвай зямлi
Чарнабылем зарослыя полi,
Дачакауся з бабуляй калi
Згiнуць вогнiшчы цяжкая нядолi.
Плач прыснiуся мне цяжкi i горкi,
Што калоцiу па лисьцю бяроз,
Ды й бярозы давалi сок цёрпкi,
Што складауся з бабулькавых слёз.
И цеч будзе вялiкай ракою
Плач Радзiмы па зморшчках старых,
Бо як стала бабуля сiвою,
Яе дзецям ужо быць у маладых,
Быць вялiкiмi, слаунымi, гордымi,
За айчыну сваю, за братоу,
Бо я к сталi яны ужо вольнымi,
То не зробяць з врагоу ужо багоу.
Мне прыснiлася сёння прыгожая
I багатая жытам ралля,
Хоць была яна можа ня нашая,
Зато стала на векi мая.
Беларусь то мая велiчавая
Прабудзiлась са спячкi цяжкой
I прыгожая песня, ласкавая,
Залатым гэты век зробiць ёй.
Прабудзицеся людзi, прачнiцеся,
Дайце волю пачуццям сваiм,
Адрадження паромнi убачце празрыстыя
I малiцеся iм як святым.